06 Δεκ Άνθρωποι

Τις τελευταίες ημέρες επιβεβαιώνομαι όλο και περισσότερο, πως παρόλη την ασχήμια του κόσμου υπάρχουν πάντα άνθρωποι καλοί, με καρδιές γεμάτες αγάπη. Άνθρωποι που σκέφτονται τον πλησίον τους, άνθρωποι ντόμπροι με μάτια καθαρά και ψυχές γεμάτες καλοσύνη.

Κι άλλα δώρα

Συνεχίζουν λοιπόν κι έρχονται διάφορα δώρα για τον Τασούλη μας, αλλά και για το σχολείο. Αυτή την εβδομάδα, ο πάτερ Δημήτριος από τη Λάρισα καθώς και ο κύριος Στέφανος Παπακώστας μέσω της οργάνωσης IHA  από την Αθήνα, μας έστειλαν 2 κιβώτια γεμάτα ρούχα, παπούτσια και σοκολάτες για τον Τάσο. Όσα ευχαριστώ και να πω είναι λίγα, η ευγνωμοσύνη που νιώθω απέραντη.

Η επίσκεψη

Εκτός από τα δώρα είχαμε και μια επίσκεψη την Τετάρτη που μας πέρασε. Ήρθε επιτέλους να την γνωρίσουμε από κοντά η Νικόλ, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού που μένουμε. Είχε να επισκεφθεί το σπίτι της και το νησί πολλά χρόνια. Κατέβηκα λοιπόν στο λιμάνι και το πρώτο που αντίκρυσα ήταν μια πανέμορφη γυναίκα με ένα χαμόγελο να φωτίσει 10 νησιά. Πρόσχαρη και καλοσυνάτη, έσπευσε να με αγκαλιάσει, ανεβήκαμε στο αμάξι και ήρθαμε σπίτι. Τα μάτια της όταν αντίκρυσαν το σπίτι της, το σπίτι του πατέρα, του παππού και της γιαγιάς της, έλαμψαν. Η χαρά της ήταν εμφανής και το μόνο που έλεγε ήταν τι όμορφο που φαινόταν τώρα που κατοικείται και κάποιος το περιποιείται. Την κάλεσα μέσα, της έδειξα τις αλλαγές, τα καινούρια πράγματα, τις επισκευές.

Το κλικ

Της άρεσαν πάρα πολύ, κι εγώ χάρηκα που ήταν ευχαριστημένη. Καθίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι και αρχίσαμε τη συζήτηση για διάφορα. Το μόνο που άκουγες είτε από την μία είτε από την άλλη ήταν “κι εγώ”. Κολλήσαμε αμέσως, ταιριάξανε τα χνώτα μας όπως λένε και οι παλιοί. Καταπληκτικός άνθρωπος, περίπου στην ίδια ηλικία με εμένα και με ίδιο τρόπο σκέψης. Από εκείνη την ώρα μέχρι και το Σάββατο που αναχωρήσαμε μαζί για Κέρκυρα, ήμασταν σχεδόν συνέχεια μαζί, μιλήσαμε και με τη γιαγιά της στο τηλέφωνο η οποία ήταν καταχαρούμενη για το σπιτάκι της, έβγαλε η Νικόλ φωτογραφίες για να της το δείξει κιόλας, και γενικότερα περάσαμε πάρα πολύ ωραία

Κέρκυρα

Ενώ ήταν να φύγουμε Παρασκευή, η Νικόλ για να γυρίσει σπίτι της κι εγώ για δουλειές που είχα, ο καιρός μας τα χάλασε (είπαμε, σε ακριτικό νησί μένουμε) κι έτσι το καραβάκι μας ο Πήγασος δεν ήρθε. Έτσι φύγαμε το Σάββατο. Απολαύσαμε τη διαδρομή με το καράβι, μετά η Νικόλ μας πήγε μέχρι το κέντρο της πόλης κι εκεί χωριστήκαμε με την υπόσχεση να τα λέμε περισσότερο και να βρεθούμε πάλι σύντομα.

Το τρέξιμο

Εκεί αρχίσαμε μάνα και γιος να τρέχουμε σαν το Βέγγο γιατί είχαμε μόνο λίγες ώρες να κάνουμε τις δουλειές μας. Αλλά τα καταφέραμε και το παιδί μου ευχαριστήθηκε και ένα πιτόγυρο που του είχε λείψει. Και φυσικά δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε μια  φωτογραφία μπροστά από την στολισμένη πλατεία.

Την επομένη γυρίσαμε κατάκοποι αλλά και φορτωμένοι σπίτι μας αλλά όχι μόνοι. Βλέπετε όσο ήμασταν εκεί ήρθε η Christina από την οργάνωση Griechenlandhilfe και εκτός από τα δώρα που μας έφερε και εκείνη, μας έφερε και μια γατούλα που θα προστεθεί στην οικογένειά μας. Καλωσορίζουμε λοιπόν τη Frini και υποσχόμαστε να της δώσουμε όλη την αγάπη που της αξίζει.

Δεν είναι λοιπόν τόσο βαρετά όσο θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος στο νησάκι μας. Όταν υπάρχουν γύρω σου ή και μακριά σου άνθρωποι καλοί, όλες οι μέρες γίνονται υπέροχες !!