31 Οκτ Ας αρχίσουμε απ’ το τέλος

Πριν λοιπόν αρχίσω να σας λέω όλη την ιστορία από την αρχή, θα σας πω τι έφερε την τελική ρήξη και την απόφασή μας να φύγουμε.

Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης χρονιάς που ήταν η πρώτη στην προσωρινή αίθουσα του σχολείου, αγνόησα εσκεμμένα πολλές “παρατυπίες” όσο αφορά τη σχολική αίθουσα γιατι υποτίθεται ότι ήταν όπως προείπα…προσωρινή. Ή τουλάχιστον έτσι μας είχαν πει από την αρχή, και η κυρία Δήμαρχος και ο Αντιδήμαρχος. Έστειλε βέβαια δύο φορές η Ελευθερία (με δική μου συγκατάθεση) έγγραφα προς όλους τους υπεύθυνους που ανέφεραν ελλείψεις και προβλήματα του σχολικού χώρου.

Έτσι λοιπόν πριν ξεκινήσει η δεύτερη σχολική χρονιά και βλέποντας πως δεν έχει αλλάξει κάτι, ζήτησα να μεταφερθούν από τη διπλανή αίθουσα οι φιάλες υγραερίου που υπήρχαν τοποθετημένες από τον πρόεδρο λόγω του ότι τις εμπορεύεται. Επίσης ζήτησα να μεταφερθούν και δοχεία βενζίνης που υπήρχαν εκεί γιατί όπως και οι φιάλες, είναι επικίνδυνα. Έχετε ακούσει φαντάζομαι κατά καιρούς για το πόσες φιάλες έχουν “σκάσει” από μόνες τους.

Στις 25 Αυγούστου και βλέποντας πως και πάλι τίποτα δεν είχε γίνει, και πως σύντομα θα έφτανε και η δασκάλα μας, έκανα μια ανάρτηση στο facebook θέτοντας τα θέματα που έπρεπε να τακτοποιηθούν πριν ξεκινήσει ακόμα μία σχολική χρονιά, μήπως και δεήσει κάποιος και ανταποκριθεί. Ανέφερα το θέμα διαμονής της δασκάλας που για ακόμη μια φορά περιμένανε τελευταία στιγμή, ανέφερα τις φιάλες και τις βενζίνες, ανέφερα το μηχανικό για το σχολείο που ποτέ δεν ήρθε…ανταπόκριση καμία.

Ξεκινάω λοιπόν με τη βοήθεια κάποιων κατοίκων να ψάχνω σπίτι για τη δασκάλα που θα ερχόταν. Βρέθηκαν 2-3 επιλογές αλλά τελικά αποφάσισε η ίδια να φιλοξενηθεί στα ενοικιαζόμενα του προέδρου όπως και η περσινή μας δασκάλα. Όλα καλά.

ΔΥΟ μέρες πριν από τον αγιασμό του σχολείου ο πρόεδρος ήρθε σπίτι μου να φέρει κάποια πράγματα που είχα παραγγείλει. Την ώρα που έφευγε τον ρωτάω “Τις μπουκάλες από την αίθουσα τις έβγαλες;”. “Ναι” μου λέει τις έβγαλα, και χαμογελάει. Και του απαντάω χαριτολογώντας “Μπράβο βρε γι’ αυτό σ ‘αγαπάω” . “Δε το δείχνεις” μου λέει. Και εκεί παίρνω την ευκαιρία και του λέω “Κοίτα να δεις, δεν είμαι κακιά, όταν φωνάζω είναι για κάτι σωστό ή δίκαιο”. Δε λέει τίποτα και απλά με ενημερώνει πως θα έρθει τη Δευτέρα ένα συνεργείο της ΕΡΤ να κάνει ντοκιμαντέρ στο Μαθράκι και πως τους έδωσε το τηλέφωνό μου για να κανονίσουν αν θέλουν να τραβήξουν και τον μικρό.

Την επόμενη ημέρα κατέβηκα με φίλη να πιούμε καφέ στο λιμάνι και φεύγοντας για το σπίτι, βλέπω την σχολική αίθουσα ανοιχτή και τη μητέρα της δασκάλας μέσα να καθαρίζει. Λέω στη φίλη μου, “μισό λεπτό να δω κάτι”. Πηγαίνω λοιπόν από έξω από τη τζαμαρία και κοιτάω εκεί που ήταν οι φιάλες και τα μπιτόνια βενζίνης και τα βλέπω στην ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ !!! Γίνομαι λοιπόν πυρ και μανία γιατί καταλαβαίνω πως ο κύριος πρόεδρος μου είπε ψέματα μες τη μάπα μου, μπαίνω μέσα και τα βγάζω φωτογραφίες. Στέλνω τις φωτογραφίες στο κινητό της κυρίας Δημάρχου Μ. Υδραίου, γιατί σημειωτέο στην τελευταία μας συνομιλία μου είχε πει πως όταν θέλω κάτι θα πηγαίνω ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ σε αυτή και σε κανέναν άλλο. Της γράφω και από κάτω που βρίσκονται αυτά και τη ρωτάω “Εσείς θα το στέλνατε το παιδί σας να κάνει μάθημα εκεί;”. Η ίδια δε μου απάντησε αλλά από ότι καταλαβαίνω έστειλε τις φωτογραφίες στον αντιδήμαρχο και αυτός με τη σειρά του τις έδειξε στον πρόεδρο και τους υπόλοιπους.

Μαθαίνω λοιπόν ότι με του που γίνεται αυτό ξεσπάει ένας χαμός στο καφενείο που βρίσκονταν οι παραπάνω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με θέμα..τι άλλο… εμένα. “Ήρθε να κάνει κουμάντο στο Μαθράκι” έλεγε ο ένας, “Είναι τσαούσα” έλεγε άλλος.. “αν δε της αρέσει να φύγει” έλεγε ο τρίτος. Και το υπόλοιπο της ημέρας αυτό ήταν το θέμα συζήτησής τους. Αφού μάλιστα έκαναν όλο το συμβούλιο μαζί επιθεώρηση την αίθουσα για να βεβαιωθούν πως ο πρόεδρος είχε αφαιρέσει αυτά που έπρεπε και μου έστειλαν με γείτονα “μήνυμα” ότι το έκαναν.

Φτάνουμε στη μέρα του αγιασμού που ήταν ακριβώς η επόμενη, Έχω πάρει από πιο νωρίς τον μικρό και πηγαίνουμε στο λιμάνι να παραλάβουμε ψώνια από το καράβι. Μέσα στο καράβι ήταν το συνεργείο της ΕΡΤ και ο ένας δημοσιογράφος είδε τον Τασούλη. Με ρωτάει αν αυτός είναι ο ένας μαθητής, του λέω ναι και μου ζητάει την άδεια να τραβήξει μερικές σκηνές καθώς ο μικρός με βοηθάει με τα ψώνια. Του λέω εντάξει και όντως τραβήξανε 2-3 σκηνές. Εγώ ταυτόχρονα κουβαλούσα τα ψώνια στο αμάξι μου. Με ρωτάει λοιπόν η επικεφαλής δημοσιογράφος “τι θα κάνετε τώρα; τι ώρα είναι ο αγιασμός;” . Της λέω ότι εμείς θα πάμε για καφέ και την ενημερώνω για την ώρα του αγιασμού. Με ρωτάει ποιος είναι ο πρόεδρος για να συνεννοηθεί μαζί του και της τον δείχνω. Εμείς φορτώνουμε και τα τελευταία πράγματα με το παιδί για να φύγουμε. Εκείνοι πλησιάζουν τον πρόεδρο ο οποίος έχει μπει στο αμάξι του και τον ρωτούν που θα πάνε και αν θα τους πάρει μαζί αυτός κάπου. Εκείνος λοιπόν φανερά εκνευρισμένος αρχίζει και φωνάζει “Να πάτε σε ΑΥΤΗΝ που μιλούσατε, και αγνοήσατε πρόεδρο και αντιδήμαρχο”. Γυρνάει ο κόσμος και τους κοιτάει. Η δημοσιογράφος προσπαθεί να του εξηγήσει πως δεν αγνόησε κανένα και πως απλά ο συνάδελφός της είδε το παιδί. Εκείνος συνεχίζει και φωνάζει “Εδώ είμαστε πρόεδρος και αντιδήμαρχος και δε θα μας αγνοείτε για να μιλάτε με ΑΥΤΗΝ” . Ο ένας ο δημοσιογράφος γυρνάει στον συνάδελφό του, κοιτιούνται μεταξύ τους και προσπαθούν να καταλάβουν και με ρωτούν “τι έγινε;”. Τους λέω “παιδιά μη δίνετε σημασία, μαζί μου τα έχει όχι με εσάς.” και παίρνω το παιδί από το χέρι να φύγουμε γιατί και είχαμε τελειώσει αλλά και δεν ήθελα να βλέπει αυτές τις σκηνές.

Προχωρώντας προς το αυτοκίνητό μας ο Τασούλης που όπως όλοι ξέρουν είναι και χιουμορίστας αλλά και αυθόρμητο παιδί μου λέει “Μαμά να γυρίσω να του δώσω μπουνιά; Με τσατίζει όπως φωνάζει σα τρελός” και του κάνω μια εγώ αστειευόμενη “άντε ρε βλάκα, που θα δώσεις και μπουνιά”. Προφανώς ο πρόεδρος άκουσε τη λέξη βλάκα και θεώρησε ίσως ότι αναφερόταν σε αυτόν. Βγάζει λοιπόν το κεφάλι του από το αμάξι, με τους δημοσιογράφους και άλλο κόσμο τριγύρω και φωνάζει “Άκου να σου πω!! εγώ δεν είμαι βλάκας!!!” Του απαντάω πως μιλούσα στο παιδί μου και όχι σε αυτόν. Και συνεχίζει ουρλιάζοντας “Είσαι τελειωμένη εσύ από το Μαθράκι !! Θα σε τελειώσω!!” . Σοκαρισμένη του απαντάω ένα “καλά, τραγούδα εσύ”, παίρνω το παιδί και φεύγω φανερά εκνευρισμένη και σοκαρισμένη. Για την ακρίβεια με το που έφτασα στο καφενείο όπου μας περίμενε η μαμά μου και μία φίλη τους έδειξα τα χέρια μου που τρέμανε και ξέσπασα σε κλάματα. Προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν πόση ώρα κι εμένα και τον μικρό.

Στο μεταξύ έχει έρθει και ο πρόεδρος με τους δημοσιογράφους εκεί και έχουν μπει μέσα και μιλούν έντονα. Παίρνω τη μαμά μου και το παιδί και πάμε προς το σχολείο για τον αγιασμό. Η μητέρα μου ήταν έξαλλη. Την ώρα λοιπόν που γίνεται ο αγιασμός.. εγώ έχω ολοφάνερα μούτρα που παρατήρησαν πολλοί και με ρώτησαν και με το που τελείωσε ο αγιασμός ξέσπασα και πάλι σε κλάματα. Με ρώτησαν μάλιστα και κάποιοι τι συμβαίνει και δε δίστασα να πω τι είχε γίνει. Έμαθα επίσης ότι ο πρόεδρος δήλωσε πως την πόρτα της αυλής μου δεν την ξαναπερνάει και πως θα με διώξει από το νησί.

Όταν λοιπόν πήγαμε σπίτι, καθίσαμε και μιλήσαμε και με το παιδί γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι και πως. Δεν μπορούσε να κατανοήσει γιατί κάποιος θα μπορούσε να φερθεί ΤΟΣΟ αισχρά στη μητέρα του απλά γιατί ζήτησε τα αυτονόητα… να είναι το παιδί της ασφαλές. Και ναι είμαι τσαούσα και χτυπάω τη γροθιά στο μαχαίρι όταν χρειάζεται, αλλά πείτε μου εσείς, αν ήταν το δικό σας παιδί κι αν σας είχε φερθεί εσάς έτσι, τι θα κάνατε;

Αυτό λοιπόν ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δύο-τρεις μέρες μετά το παιδί ήρθε και μου εξέφρασε την επιθυμία του να φύγουμε, αλλά να σας πω την αλήθεια, κι εγώ το ίδιο ένιωθα μέσα μου κι ας μην ήθελα να το παραδεχτώ. Γιατί το να έχεις σε κάθε τόπο να κάνεις με κάποιους ανάποδους είναι φυσιολογικό, αλλά όταν από τον ίδιο τον “άρχοντα” του νησιού έχεις τέτοιες συμπεριφορές και καταλήγεις σε ένα μέρος που πήγες να βρεις την ηρεμία σου να έχεις καθημερινά νεύρα και πίεση….τι να το κάνεις;