
07 Σεπ Η Απόφαση
Με ρωτούν πολλοί, πως πήρα την απόφαση να έρθω στο Μαθράκι. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πω.
Νοσταλγία για την πατρίδα
Όντας λοιπόν για 9 χρόνια στη Γερμανία και 10 στην Αμερική, καταλαβαίνετε πως η νοσταλγία μου για την πατρίδα είχε χτυπήσει κόκκινο. Παρόλο που είχα το σπίτι μου, μια καλή δουλειά, τα παιδιά μου, τη μητέρα μου, φίλους, εμένα κάτι μου έλειπε. Δεν ήμουν πια ευτυχισμένη.
Άκουγα Ελληνικά τραγούδια και με έπαιρναν τα κλάμματα. Έβλεπα αεροπλάνα να πετούν για Ελλάδα και βούρκωνα. Ο τρόπος ζωής στη Γερμανία δε μου άρεσε από την αρχή και όσο πήγαινε η κατάσταση και χειροτέρευε. Άρχισα λοιπόν να το σκέφτομαι. Να γυρίσω πίσω.Ναι αλλά πως; Που; Εισόδημα; Και πως θα αφήσω τα παιδιά μου τα μεγάλα πίσω; Τόσα πολλά ερωτηματικά και άλλοι τόσοι προβληματισμοι…
Ο σχεδιασμός
Αρχίζω λοιπόν και τα βάζω κάτω. Αρχικά θα πάω στην πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη. Θα νοικιάσω σπίτι, θα βρω δουλειά, θα γράψω το παιδί στο σχολείο. Ναι αλλά που θα μείνω μέχρι να βρώ σπίτι? Στον πατέρα μου στην Ασπροβάλτα. Κι αν δε βρω δουλειά; Δε βαριέσαι, κάτι θα βρω εγώ, πάντα βρίσκω. Όλα θα γίνουν, θέληση να υπάρχει. Κι επειδή ως γνωστόν είμαι άνθρωπος που παίρνω ρίσκα και το τολμάω, λέω από μέσα μου “ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! ΦΕΥΓΩ ΕΛΛΑΔΑ!” και αμέσως το ανακοινώνω στα παιδιά και τη μητέρα μου. Οι αντιδράσεις ποικίλες. Από κλάματα και στεναχώρια, μέχρι γέλια και χαρά. Αρχίζουμε το μάζεμα και το πούλημα των επίπλων μας. Πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν.
Η φυγή
Μέσα σε λίγες μέρες είχαμε μαζέψει τα πάντα, πουλήσαμε τα έπιπλα, βγήκαν τα εισιτήρια και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Πως θα αφήσω πίσω τα 2 παιδιά μου; Εμείς ποτέ πριν δε χωριστήκαμε. Είναι σα να μένει η μισή καρδιά μου πίσω. Περνάμε μια ολόκληρη μέρα και νύχτα μαζί και συζητάμε, θυμόμαστε, αναπολούμε, συγκινούμαστε. “Μαμά εσύ κι ο μικρός να είστε καλά και δεν πειράζει που θα είστε μακριά, θα ερχόμαστε”, μου λένε. Εμένα όμως τα μάτια μου τρέχουν ποτάμια δάκρυα. Ακόμα και τη στιγμή αυτή που σας το γράφω κλαίω σαν μωρό παιδί. Ήρθε η ώρα όμως, πάμε στο αεροδρόμιο, φεύγουμε στην πατρίδα.
Η άφιξη
Με το που πατάμε τα πόδια μας στη Θεσσαλονίκη βρίσκω ένα ηχητικό μήνυμα των παιδιών μου που δε θα το ξεχάσω όσο ζω. Μετά την αναχώρησή μας, πήγανε στο σπίτι μου στη Γερμανία και εκεί τους χτύπησε η συνειδητοποίηση ότι η μαμά και ο αδελφούλης τους δε μένουν πια εκεί, εχουν φύγει. Έτσι καθήσανε λοιπόν στο πάτωμα και άρχισαν να κλαίνε και να μου μιλάνε στο μήνυμα. Η τελευταία πρόταση του γιου μου ήταν “Ευχαριστούμε το Θεό που είσαι μάνα μας”. Λύγισα, δεν άντεξα. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Ο μικρός με κοίταξε και άρχισε να κλαίει και εκείνος. Λέω από μέσα μου “εμπρός Τζένη, πρέπει να φανείς δυνατή, μη σε βλέπει το παιδί έτσι”. Μας παίρνει από το αεροδρόμιο η φίλη μου και οι πρώτες μέρες κυλούν ψάχνοντας σπίτι, δουλειά, και εξοπλίζοντας από την αρχή το νυκοκοιριό.
Η ζωή στην πόλη
Η καραντίνα και η έλλειψη επαφών στη Θεσσαλονίκη μας έκανε να καταλήξουμε στον ίδιο τρόπο ζωής με πριν. Μέσα σε τέσσερις τοίχους, τηλεόραση και ιντερνετ. Δεν είναι αυτό που ήθελα, δεν είναι αυτό που σκεφτόμουν. Τώρα; Τι κάνουμε; Δεν είναι αυτός ο τρόπος που θέλω να μεγαλώσει το παιδί μου. Το πλάνο αλλάζει. Και δεν είμαι μόνη. Η Νίκη, ο Γιώργος και άλλοι φίλοι με τις οικογένειές τους, 5 μαζί με εμένα, επιθυμούν το ίδιο. Τι ωραία! Έτσι και παρέα θα έχουμε αλλά και τα παιδιά μας το ένα το άλλο. Οργανωνόμαστε λοιπόν!
Η αναζήτηση
Αρχίζω πάλι το ψάξιμο. Τι ψάχνω; Τι θέλω ; Τι θέλουμε; Μικρό τόπο με λίγους κατοίκους. Θάλασσα. Γράφω στο Google “νησιά με λίγους κατοίκους”. Βρίσκω αρκετά, διαβάζω, παρ’ όλα αυτά κανένα δεν μου κινεί το ενδιαφέρον. Ξαφνικά βλέπω σε ένα άρθρο το όνομα “Μαθράκι“. Που είναι αυτό; λέω από μέσα μου. Διαπόντια νησιά. Αυτά πάλι που είναι; Κοιτάω στον χάρτη, και πράγματι βλέπω κάτι κουκίδες στα βορειοδυτικά της Κέρκυρας. Μπα; υπάρχουν κι εκεί νησιά; Αρχίζω και ψάχνω περισσότερο, βλέπω φωτογραφίες, βίντεο. Μα τι όμορφο είναι αυτό το νησάκι! Σε ένα βίντεο από μια εκπομπή στην τηλεόραση, ο πρόεδρος και οι κάτοικοι του νησιού μιλουν για το νησί τους και τη ζωή τους εκεί και τα πρόσωπά τους φωτίζονται. Αυτό θέλω!
Η πρώτη επαφή
Παίρνω τηλέφωνο στο δήμο Κέρκυρας και ζητάω να επικοινωνήσω με κάποιον υπεύθυνο στο Μαθράκι. Μου δίνουν το τηλέφωνο του προέδρου. “Γεια σας, ονομάζομαι Τζένη Γιαννοπούλου και είμαστε πέντε οικογένειες που ενδιαφερόμαστε να έρθουμε να ζήσουμε στο νησί σας με τα παιδιά μας”. Σίγουρα ο άνθρωπος με πέρασε για τρελή. Και αρχίζουν οι συζητήσεις, η ανταλλαγή πληροφοριών και η αναζήτηση σπιτιού. Ανάμεσα σε άλλα ο πρόεδρος μου ανέφερε ότι έχει ένα μαγαζί για το οποίο δεν μπορεί να βρει προσωπικό γιατί δεν έρχονται άνθρωποι στο Μαθράκι να δουλέψουν. Του λέω “μην ανησυχείς, αν βρεθεί σπίτι μπορώ να δουλεψω εγώ, χρόνο έχω, όρεξη έχω, την δουλεια δεν την ξέρω αλλά θα μάθω”. Μου απαντάει “Ααα μη μου λες έτσι γιατί εγώ θα το δέσω κόμπο και θα σε φέρω εδώ”. Και σε λίγες μέρες μέσα μου ανακοίνωσε ότι είχε βρει σπίτι για να μείνουμε.
Η αναχώρηση για το Μαθράκι
Έτσι λοιπόν, μέσα σε λίγους μήνες, ξαναμάζευα τα πράγματά μου, το παιδί και το σκύλο μου και παίρναμε το δρόμο για το μικρό και μαγευτικό νησάκι…το Μαθράκι! Τι μας περιμένει εκεί? Θα το μάθετε στην επόμενη ανάρτηση.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Posted at 09:38h, 08 ΝοεμβρίουΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΤΖΕΝΗ,
ΠΟΛΥ ΝΕΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΑΠΟ ΨΥΧΗΣ ΝΑ ΣΕ ΣΥΓΧΑΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΜΟΙΡΑΣΜΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ.
ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΑΤΟΜΟ, ΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ, ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΝΑ ΠΡΑΤΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ !!! ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΠΙΣΩ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ !
Τζένη Γιαννοπούλου
Posted at 09:46h, 08 ΝοεμβρίουΚαλή σου μέρα Χρήστο και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι να παραμείνεις αναγνώστης !!
ΜΑΡΊΑ ΜΙΧΑΗΛΊΔΟΥ
Posted at 23:58h, 08 ΝοεμβρίουΣε αγαπάμε και σε στηρίζουμε το ξέρεις! Είσαι η ελπίδα μας ότι όταν θέλεις όλα αλλάζουν προς το καλύτερο! Τα φιλιά μας αγαπημένη
Τζένη Γιαννοπούλου
Posted at 01:16h, 09 ΝοεμβρίουΑχ Μαράκι μου γλυκό , σε ευχαριστώ και ξέρεις πως σ’αγαπώ κι εγώ πολύ ❤️❤️❤️
Sophia Rogdaki
Posted at 14:18h, 11 ΝοεμβρίουΤζένη μου εύχομαι να βρήκες το λιμάνι της ψυχής σου με τον Τασούλη!!Πολύ όμορφες οι διηγήσεις σου!Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!!
Τζένη Γιαννοπούλου
Posted at 14:55h, 11 ΝοεμβρίουΣε ευχαριστώ πολύ Σοφάκι μου γλυκό! Από ηρεμία τίποτε άλλο, είμαστε πολύ καλά. Να προσέχεις τον εαυτό σου <3
Χρήστος Καρβουντζουδης
Posted at 10:43h, 13 ΝοεμβρίουWoooowww μπράβο μαμά ❤️
Τζένη Γιαννοπούλου
Posted at 11:02h, 13 ΝοεμβρίουΣε ευχαριστώ αγόρι μου <3 Σ'αγαπώ πολύ και μου λείπεις