17 Νοέ Η Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά

Και φυσικά δεν εννοώ την αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά τη δική μας, τη δασκάλα μας, την καταπληκτική Ελευθερία με το υπέροχο χαμόγελο!

Που να αρχίσω και τι να πρωτοπώ για αυτή την κοπέλα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Η γνωριμία με τη δασκάλα μας

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου και εγώ με τον Τασούλη ήδη ήμασταν στην Κέρκυρα 3 ημέρες και επιστρέφαμε με το “Ευδοκία” στο Μαθράκι. Την προηγούμενη ημέρα είχαμε πάει στην Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κέρκυρας για να συστηθούμε και να τους ευχαριστήσουμε για την ταχύτατη ανταπόκριση στο άνοιγμα του σχολείου μας, την εγγραφή του μικρού και την εύρεση δασκάλας. Εκεί προς έκπληξή μας μάθαμε πως η δασκάλα είχε ήδη φτάσει με το σύζυγό της και πως θα ταξίδευαν μαζί μας. Μου είπαν “ξανθιά γλυκιά νέα κοπέλα” κι εγώ με το που βρέθηκα στο καράβι άρχισα να ψάχνω.

Εδώ δασκάλα, εκεί δασκάλα, ξανθιά εδώ, ξανθιά εκεί, μα που είναι;

Ανεβαίνω επάνω και ξαφνικά την εντοπίζω. Κάθεται μαζί με έναν νεαρό άντρα και συζητούν. “Γεια σας” της λέω. “Μήπως κατά τύχη είστε η δασκάλα για το Μαθράκι;” την ρωτάω. “Ναι” μου απαντάει με ένα πλατύ χαμόγελο. “Ελάτε να γνωρίσετε το μαθητή σας” της λέω. Με κοιτάει με έκπληξη, συστηνόμαστε κι αρχίζουμε να μιλάμε. Και μεταξύ μας, από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι αν εγώ και εκείνη συζητάμε, άλλος δεν πρόκειται να σταυρώσει κουβέντα.

Είμαστε λιγάκι πολυλογούδες και οι δύο 😂😂. “Από που είστε;” την ρωτάω. “Βέροια” μου λέει. Διπλή χαρά εγώ! Μακεδονία, πατρίδα! “Εγώ από Θεσσαλονίκη” της λέω με χαρά. “Αααα πατρίδα! Μακεδονία!” μου λέει. Κατεβαίνουμε κάτω να γνωρίσει τον Τάσο. Εκείνος έπαιζε στο κινητό του και αφού τον φώναξα, την κοιτάζει με περιέργεια. “Να σου γνωρίσω την καινούρια σου δασκάλα” του λέω. Εκείνη σκύβει και του λέει “Γεια σου Τάσο, εγώ ήρθα εδώ μόνο για σένα”. Αυτό ήταν. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Μιλήσαμε αρκετά μέχρι να φτάσουμε στο νησί, μου είπε πως είχε μιλήσει για πρώτη φορά με τον πρόεδρο την προηγούμενη ημέρα και πως μια και δεν υπήρχε σπίτι να μείνουν, θα τους φιλοξενούσε προσωρινά στα ενοικιαζόμενα δωμάτιά του.

Οι πρώτες ημέρες

Η κυρία Ελευθερία Βύζα λοιπόν, έμελλε να βρεθεί προ εκπλήξεων. Ούτε καν μπορώ να φανταστώ πως ένοιωσε όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά την αίθουσα που της παραχωρήθηκε να κάνει μάθημα. Ένας κοινοτικός χώρος που ως τότε χρησιμοποιούνταν ως αποθήκη, γεμάτος από τροφές για ζώα, καρέκλες, μηχανάκια, εργαλεία και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Πανικός. Πως θα το κάνουμε αυτό να μοιάζει με σχολείο; Είδα το άγχος στα μάτια της κι έσπευσα να την καθησυχάσω. “Μη στεναχωριέσαι” της λέω, όλα θα γίνουν. Θα το φτιάξουμε. Κι έτσι κι έγινε.

Μετέφεραν μαζί με το Νίκο, το σύζυγο της, αλλά και τον πρόεδρο, όλα τα πράγματα από μέσα. Κατέβηκα κι εγώ να δώσω ένα χεράκι και μαζί καθαρίσαμε την αίθουσα. Της έδωσαν 2 γραφεία και δύο καρέκλες και τοποθετήθηκαν κάποιες βιβλιοθήκες ανάποδα για να λειτουργήσουν σαν διαχωριστικό, μέχρι να γίνει ο απαραίτητος διαχωρισμός της αίθουσας με γυψοσανίδες (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή). “Δεν έχω τίποτα” μου λέει, “τι θα κάνω; πως θα κάνουμε εδώ δουλειά;”. “Υπομονή” λέω πάλι εγώ, “ηρέμησε, μην αγχώνεσαι”.

Ο αγιασμός και η πρώτη μέρα

Και έφτασε η μέρα του αγιασμού. Η αίθουσα ετοιμάστηκε (όσο ήταν εφικτό), οι λιγοστοί κάτοικοι προσκαλέστηκαν, ο παππάς έτοιμος, κι εμείς φυσικά ενθουσιασμένοι. Η δασκάλα μας όμορφη και περιποιημένη, μας υποδέχτηκε με χαρά κι ενθουσιασμό. Μαζευτήκαμε, άρχισε ο πάτερ Νικόλαος την δοξολογία και μετά μίλησε η Ελευθερία, εγώ, ο πρόεδρος και ο αντιδήμαρχος του νησιού. Τα μάτια των λιγοστών κατοίκων που ήταν εκεί φωτίστηκαν από τα χαμόγελά τους και η συγκίνηση ήταν φανερή. 21 χρόνια μετά, υπήρχε και πάλι μαθητής στο σχολείο. Ο Τασούλης μου!

Την επόμενη μέρα πήγαμε για το πρώτο μάθημα της χρονιάς. Η δασκάλα μας με τον Τασούλη είχαν ήδη αποκτήσει πολύ καλές σχέσεις μια και σχεδόν κάθε βράδυ βρισκόμασταν στο καφενείο του χωριού και περνούσαν ώρες μαζί. Ο μικρός κατενθουσιασμένος. Εγώ το ίδιο, αλλά και με τη μόνιμη ανησυχία για το πως θα είναι η ψυχική υγεία του παιδιού μου που δε θα έχει συμμαθητές. Θα ήμουν αν μη τι άλλο αναίσθητη να μη το σκέφτομαι (αυτό για τους κακόβουλους και πικρόχολους). Μιλούσαμε με τον Τάσο, όπως κάνουμε πάντα. Εγώ έβλεπα από τη μία ένα παιδί χαρούμενο και ήρεμο, από την άλλη ρωτούσα όμως και τη δασκάλα του πως τον βλέπει. “Όλα καλά μου λέει, μην ανησυχείς, ο Τάσος ξεκίνησε τέλεια και όλο χαμογελάει”.

Ξαφνικά το μικρό μας νησί, ο Τάσος, η Ελευθερία κι εγώ βρεθήκαμε σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Την ημέρα του αγιασμού αλλά και όλη την επόμενη εβδομάδα τα τηλέφωνα χτυπούσαν σαν τρελά. Είχαμε γίνει το θέμα της εβδομάδας και η δασκάλα μας χαμογελαστή και πρόθυμη απαντούσε σε όλους.

Δύο μήνες μετά

Κι έτσι πέρασαν δύο μήνες, ήρθε ο χειμώνας και στο σχολείο μας κυλούν όλα όμορφα όπως σε ένα οποιοδήποτε άλλο σχολείο…ή μήπως όχι;

Μέσα από δωρεές απλών ανθρώπων αλλά και οργανώσεων και με πολύ σκληρή δουλειά από τη δασκάλα μας, η τάξη μας έγινε πανέμορφη και πρότυπο σχολικής τάξης. Μπαίνεις μέσα και λες “τύφλα να έχουν τα καλύτερα σχολεία”. Ο χώρος επιτέλους διαχωρίστηκε, μπήκαν βιβλιοθήκες, οι τοίχοι γέμισαν με ζωγραφιές και εργασίες του Τάσου και της Ελευθερίας. Βλέπετε, το κορίτσι μας, εκτός από δασκάλα, έγινε και συμμαθήτρια και φίλη και ενίοτε και μαθήτρια του Τάσου (πως πάνε τα Αγγλικά που σου μαθαίνει Ελευθερία μου; 😂😂😂).

 

Την 28η Οκτωβρίου κάναμε και γιορτή και παρέλαση, γεγονός που μαθεύτηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο. Επί μέρες ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια, κόσμος τηλεφωνούσε να μας πει το πόσο συγκίνηση τους γέμισε η θέα του μικρού μου και της δασκάλας του να παρελαύνουν και είχαμε μέχρι και ζωντανές κάμερες στο νησί.

Ο άνθρωπος, η δασκάλα

Ό,τι και να πω, ειλικρινά θα είναι πολύ λίγο. Η δασκάλα μας, η Ελευθερία, είναι μια κοπέλα πάντα χαμογελαστή, πάντα γλυκομίλητη και πάντα με όρεξη για αυτό που κάνει. Είναι από τους λίγους εκείνους εκπαιδευτικούς που πραγματικά κάνουν λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Είμαι πέρα από ευγνώμων για όσα έχει προσφέρει και έχει κάνει για το παιδί μου και για το σχολείο μας. Έχουμε δεθεί πολύ όλο αυτό το διάστημα και είμαστε και φίλες εκτός από μαμά και δασκάλα.

Εγώ την φωνάζω χαϊδευτικά “πολυβόλο” γιατί όταν αγχώνεται και όταν ενθουσιάζεται μιλάει πολύ και γρήγορα (δε κοιτάω τα μούτρα μου λέω γω 😂) κι εκείνη όταν μου τηλεφωνεί λέει “έλα το βάσανό σου είμαι”. Την αγαπώ μέσα από την καρδιά μου και ο Τασούλης την λατρεύει. Είναι μια δασκάλα που δεν κοιτάει μόνο να του μάθει γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία. Είναι μια δασκάλα που πρώτα κοιτάζει το πως είναι το παιδί, την διάθεσή του, την ψυχική του υγεία, τις ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα του αλλά και της κατάστασης που βιώνει. Επομένως ο Τάσος όχι μόνο δεν δυσανασχετεί που δεν έχει συμμαθητές, αλλά είναι ένα παιδάκι ευτυχισμένο, με πολλή αγάπη για τα μαθήματα και τη δασκάλα του, με όρεξη για παιχνίδι και με ένα χιούμορ απίστευτο.

Το σχολείο, το μέλλον

Η Ελευθερία από την άλλη έχει ηρεμήσει, έχει μπει σε μια σειρά και όλα στο σχολείο μας κυλούν όμορφα. Σκοπός της να έρθουν κι άλλα παιδάκια έτσι ώστε να έχει παρέα ο Τάσος αλλά και να κάνει τα πάντα για να μη νιώθει αυτή την έλλειψη το παιδί μου. Κάνουν διαδικτυακές συνεργασίες με άλλα σχολεία και με ανθρώπους που διδάσκουν εικαστικά, μουσική και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, έτσι ώστε ο Τάσος να μη μείνει πίσω σε τίποτα, να έχει πάντα ενδιαφέρον για το σχολείο και να κοινωνικοποιείται.

Όταν θα φύγει (μη φύγεις σε παρακαλώ), θα αφήσει μεγάλο κενό πίσω της και μεγάλα παπούτσια να γεμίσει ο επόμενος/η επόμενη. Η δουλειά που κάνει είναι άξια θαυμασμού και πολλών επαίνων και η σχέση που έχει αναπτύξει με τον Τάσο, με εμένα αλλά και με όλους τους κατοίκους του χωριού τόσο στενή που είναι σα να γνωριζόμαστε χρόνια ολόκληρα. Όπως είπε και εκείνη, “θα πέσει πολύ κλάμα όταν θα φύγω” και έτσι είναι. Την έχουμε αγαπήσει κι εγώ και ο Τασούλης σα να είναι μέλος της οικογένειάς μας (μέχρι που τη “μαλώνω” και τη συμβουλεύω σα μαμά ώρες ώρες), και η έλλειψη θα είναι τεράστια.

 

Σε ευχαριστώ κυρία δασκάλα

Μακάρι να μπορούσες να δεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια μου. Τότε θα έβλεπες πόσο καταπληκτική είσαι και σα δασκάλα και σαν άνθρωπος. Με ακούς πολλές φορές να γκρινιάζω για διάφορα, που όμως είναι άσχετα με εσένα, εσύ έκανες και κάνεις όχι μόνο αυτά που πρέπει, αλλά και χίλια ακόμα παραπάνω, ακόμα και πράγματα που δεν είναι μέρος της δουλειάς σου αλλά της δουλειάς άλλων. Και το κυριότερο είναι ότι όλα τα κάνεις με διάθεση και χαμόγελο και απίστευτη αγάπη. Σ’αγαπώ πολύ πολυβόλο μου και να ξέρεις πως ό,τι και να χρειαστείς, όποτε και να είναι αυτό, θα είμαι κοντά σου. Εμείς τώρα έχουμε δεθεί για μια ζωή, να το ξέρεις. Κι εγώ και ο Τασούλης δεν πρόκειται να σε ξεχάσουμε ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Να προσέχεις τον εαυτό σου και όχι μόνο όλους τους άλλους. Να είσαι πάντα γερή και σου εύχομαι μια ζωή γεμάτη χαμόγελα σαν αυτά που μας χαρίζεις εσύ απλόχερα. Κι όταν με το καλό κάνεις δικά σου παιδιά, έυχομαι να έχουν την τύχη που είχε το δικό μου παιδί και να έχουν μια δασκάλα σαν εσένα. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!!