Ξεκαθάρισμα - Μόνοι στο Μαθράκι
1277
post-template-default,single,single-post,postid-1277,single-format-standard,bridge-core-3.1.4,qodef-qi--no-touch,qi-addons-for-elementor-1.8.3,qode-page-transition-enabled,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-title-hidden,hide_top_bar_on_mobile_header,qode-content-sidebar-responsive,qode-child-theme-ver-1.0.0,qode-theme-ver-30.6.1,qode-theme-bridge,wpb-js-composer js-comp-ver-7.5,vc_responsive,elementor-default,elementor-kit-13

Ξεκαθάρισμα

Ήρθε ο καιρός λοιπόν να κάνω ένα ξεκαθάρισμα. Ξεκαθάρισμά απόψεων, ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω μάθει να μιλάω χύμα και τσουβαλάτα και σε όποιον αρέσει. Δεν έχω μάθει να κρύβομαι, δεν έχω μάθει να είμαι διπλωμάτης, κάτι για το οποίο πάντα μου γκρίνιαζε ο πατέρας μου. Έτσι ήμουν από μικρή και πολύ γρήγορα απέκτησα τον τίτλο “αντράκι” από πολλούς. Είναι ένας τίτλος που δεν δέχομαι παρόλο που καταλαβαίνω ότι  μου δόθηκε για καλούς λόγους. Γυναίκα είμαι, με όλη τη σημασία της λέξης και από όλες τις απόψεις. Απλά μια γυναίκα που δεν είναι γυναικούλα. Δεν μου αρέσουν οι κατινιές και τα πισώπλατα. Όταν κάνω λάθος θα ζητήσω συγγνώμη αλλά το δίκαιο θα το υποστηρίξω με κάθε τρόπο, κάθε μέσο απέναντι σε οποιονδήποτε.

Ένα πράγμα που συμπεριλαμβάνεται στο “ξεκαθάρισμα” που ανέφερε πιο πάνω είναι η κριτική όσο αφορά τη ζωή μου, οποιοδήποτε τομέα της ζωής μου. Και κυρίως το ρόλο μου ως μητέρα. Εκεί γίνομαι ταύρος μαινόμενος σε υαλοπωλείο. Δεν κρίνω τους ανθρώπους για το τι κάνουν στην προσωπική τους ζωή, είναι δικό τους θέμα. Δεν ανέχομαι όμως με ΤΙΠΟΤΑ κριτική όσο αφορά τη δική μου. Όποιος νομίζει ότι ξέρει τη ζωή του άλλο κάνει λάθος. Ξέρει κανείς μόνο ένα κομμάτι, μόνο όσα τον αφήνει ο άλλος να δει. Και πιστέψτε με, οι περισσότεροι για τη δική μου ζωή δεν ξέρετε ΤΙΠΟΤΑ !

Κριτική ξέρει να ασκεί ο καθένας, ιδίως σε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που δεν γνωρίζει. Αυτοκριτική όμως δύσκολα. Αντί να κοιτάει ο καθένας την καμπούρα του, όπως λέγανε οι παλιοί, κοιτάνε και σχολιάζουν τις ζωές των άλλων.

ΑυτοκριτικήΓια παράδειγμα, προχθές μετά την παρέλαση προβλήθηκαν άρθρα που διαστρέβλωσαν μια κουβέντα του γιου μου και βάλανε τίτλους του τύπου “τα σπαρακτικά λόγια του μόνου παιδιου”, και το παρουσιάζανε λες και το παιδί μου είναι καημένο και θλιμένο. Και έσπευσαν και διάφοροι να σχολιάσουν φυσικά “αχ το καημένο το παιδι”, “μα τι σκεφτεται αυτη η μανα που το πηγε εκει” κλπ κλπ. Δε μου λέτε? Το ξέρετε το παιδί μου? Ξέρετε την ψυχολογία του? Το πως νιώθει? Το πως ζούμε? Η γενικώς ξέρετε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ για εμάς? Ποιος λοιπόν σας δίνει το δικαίωμα να κρίνετε? Μας ταίζετε ή μας ποτίζετε? Ή μήπως θεωρείτε ότι νοιάζεστε για το παιδί μου ή για τα παιδιά μου περισσότερο από εμένα? Το παιδάκι μου, γερό να είναι, είναι ένα ευτυχέστατο παιδί, μονίμως με το χαμόγελο στα χείλη, παίζει, τρέχει, μιλάει καθημερινά με τους φίλους του, πάει για ψάρεμα, βόλτες και πολλά άλλα που τα δικά σας τα παιδιά κλεισμένα στους 4 τοίχους ενός διαμερίσματος δεν μπορούν καν να φανταστούν. Ή μήπως εσείς στα δικά σας τα παιδιά τα δίνετε όλα όσα χρειάζονται? Ή μήπως είστε οι τέλειοι γονείς? Για αυτό λοιπόν την κριτική σας να την κρατήσετε για τον εαυτό σας.

Ένα άλλο θέμα που χρειάζεται “ξεκαθάρισμα” είναι η συμμετοχή μου στα κοινά της πατρίδας μου και του τόπου μου και το κατά πόσο αυτό ενοχλεί κάποιους. Καταρχήν το ότι τόσο καιρό μιλάω και φέρομαι ευγενικά δε σημαίνει ότι είμαι ηλίθια, απλά αφήνω μερικούς να δω που θα το πάνε. Σε ότι έχει σχέση με τη συμμετοχή μου στα κοινά θα σας πω το εξής. Όσο αφορά την πατρίδα μου και τον τόπο μου πάντα θα μάχομαι, πάντα θα αντιδράω και πάντα θα με βρίσκουν απέναντι άνθρωποι που είτε δεν κάνουν τίποτα, είτε κάνουν κάτι αρνητικό. Αν αυτό ενοχλεί κάποιους γιατί είχαν βολευτεί σε κάποιες καταστάσεις, προβλημά τους. Δεν επιθυμώ να αρέσω σε όλους, κι ούτε να γίνω αποδεκτή από όλους. Όπως ποτέ μου δεν επιθύμησα καρέκλες, τίτλους, μπράβο, συγχαρητήρια και μόστρα. Ότι κάνω το κάνω γιατί πιστεύω ότι μπορεί να βγει κάτι θετικό. Αν κάνω πάντα σωστά? Φυσικά και όχι. Δεν είμαι τέλεια, κανείς δεν είναι. Αλλά παλεύω και προσπαθώ. Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Κι ας ενοχλεί όσους θέλει. Κι αν κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θεωρείτε ότι αναφέρομαι σε εσάς,να σας θυμήσω για τη μύγα και αυτόν που την έχει.

 

Και για να κλείσω κάπου εδώ το μακροσκελές κείμενό μου θα σας πω το εξής. Δεν τα ξέρω όλα, δεν είμαι αλάθητη, αλλά το σίγουρο είναι ότι είμαι 100% αληθινή και ντόμπρα.

2 Comments
  • blank
    Κωνσταντίνος Μπανος
    Posted at 20:23h, 29 Μαρτίου

    Τζένη δυστυχώς δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω, γιατί και εγώ σαν και εσένα ρομαντικός και ονειροπόλος κάθισα έξι χρόνια στα Διαποντια αλλά έφυγα πριν δύο χρόνια, με μοναδικό σκοπό να βοηθήσω μέσα από την ψυχή μου τα νησάκια αυτά να πάνε ένα βήμα παραπάνω και να αλλάξουν νοοτροπίες και παθογένειες δεκαετιών. Όπως ακριβώς λες και εσύ δεν με ενδιέφερε να αρέσω σε όλους γιατί δεν είμαι μερέντα χα,χα,χα πολύ καλά τα λες. Από αυτά που διαβάζω από εσένα φαίνεται ότι είσαι ένα πολύ βαθυστόχαστο και προσγειωμένο άτομο με ευρύ φάσμα ψυχικών και γνωστικών δυνατοτήτων. Δίνεις στο παλικάρι σου, τον Τάσο, τις ωραιότερες παιδικές αναμνήσεις και εμπειρίες που πρέπει να αποκτήσει το κάθε παιδί στον κόσμο για να μην εμφανίσει αργότερα τα τραύματα της αρνητικής παιδικής ηλικίας που δυστυχώς κουβαλάνε πολλοί, που δεν βρέθηκαν ποτέ σε ένα περιβάλλον σαν και αυτό του Τάσου, αλλά σε ένα γκρίζο και βίαιο αστικό περιβάλλον με αποτέλεσμα αυτές τις συμπεριφορές που βλέπουμε κάθε μέρα πλέον στην τηλεόραση με βίαιους, εγωπαθείς, ομοφοβικους – ξενοφοβικους και απολυταρχικους χαρακτήρες. Να είσαι όμως έτοιμη Τζένη να αντιμετωπίσεις και την καχυποψία, την κακία, την κουτοπονηριά και τέλος ίσως τον πόλεμο. Εγώ αυτήν την πικρή εμπειρία αντιμετώπισα. Γιατί για να γίνουν δύο πράγματα σωστά πρέπει να έρθεις και σε σύγκρουση με κάποιους που έχουν μόνο ιδιοτελή κίνητρα για το οτιδήποτε, χωρίς την παραμικρή αλτρουιστικη διάθεση. Κάποια στιγμή θα έρθω να σε γνωρίσω από κοντά να καθίσουμε στου φίλου μου του τακα τακα (από τα πολύ καλά παιδιά και σπάνια ο Γιάννης ) να σου πω και την δική μου πικρή, αλλα και συνάμα τόσο νοσταλγική ιστορία στα Διαποντια, στα οποία όμως και έζησα τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου και πρωτα ο Θεός θα ξαναζήσω. Εσύ όμως μην πτοείσαι όπως λέει και ο καβάφης “τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες τον άγριο Ποσειδώνα μην φοβάσαι” εσύ θα έχεις πάντα στην καρδιά σου το Μαθρακι σου.

    • blank
      Τζένη Γιαννοπούλου
      Posted at 21:20h, 29 Μαρτίου

      Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια. Τον πόλεμο, την καχυποψία, την κακία, την κουτοπονηριά ήδη τα αντιμετωπίζω. Δεν τα αφήνω να με αγγίζουν, δεν δίνω σε κανέναν αυτή τη δύναμη πάνω μου. Εγώ χαμογελάω και συνεχίζω. Έχω μάθει στη ζωή μου να μάχομαι, και οι περισσότεροι εδώ ούτε καν μπορούν να διανοηθούν τις μάχες που έχω δώσει. Ο μόνος άνθρωπος που φοβάμαι σε τούτο εδώ τον κόσμο είναι ο εαυτός μου και κανείς άλλος. Δυστυχώς οι άνθρωποι βολεύονται σε καταστάσεις και όταν τους ξεβολέψεις γίνονται αρνητικοί. Κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι ίσως ήρθα να κάνω κουμάντο ή να τους φάω τη θέση, την καρέκλα, τον τίτλο. Αν ήθελα στη ζωή μου καρέκλες και τίτλους, είχα πολλές ευκαιρίες να τις αποκτήσω. Δεν ήταν ποτέ ο σκοπός μου. Να βοηθήσω θέλω. Να δω καλά πράγματα να γίνονται θέλω. Αλλά όταν βλέπω τόση ιδιοτέλεια και τόσο εγωισμό θυμώνω, πεισμώνω και γίνομαι ακόμα πιο αποφασισμένη. Αντί να καταλάβουν κάποιοι πως μόνο καλό προσπαθώ να κάνω, επιλέγουν να ειρωνεύονται και να λασπολογούν. Δεν τους κακολογώ, τόσο ξέρουν τόσο κάνουν. Θα χαρώ να τα πούμε και από κοντά. Να είστε πάντα καλά