27 Μαρ 25η Μαρτίου

Και έφτασε και η γιορτή της 25ης Μαρτίου, ο Τασούλης μου ντύθηκε τσολιάς, και κάπως έτσι το γιορτάσαμε στο ακριτικό Μαθράκι…

 

Την παραμονή της εορτής ο Τασούλης και η δασκάλα μας είχαν ετοιμάσει μια μικρή γιορτούλα και έτσι ο Τάσος, αφού ντύθηκε τσολιάς με στολή που μας έστειλαν από το Λύκειο Ελληνίδων Κέρκυρας (ευχαριστούμε πολύ), ετοιμάστηκε, στάθηκε καμαρωτός και περήφανος και παρουσία λίγων κατοίκων του νησιού, μας είπε το ποίημά του και τραγούδησε τραγούδια της ημέρας, συνοδεία της δασκάλας του και της κυρίας Αγάθης Κοσκινά που για ακόμα μια φορά μας έκανε την τιμή να συμμετέχει στη γιορτή μας.

Εγώ σα μαμά αλλά και σαν Ελληνίδα καμάρωνα και ψήλωνα από υπερηφάνια βλέποντας και ακούγοντας το παιδί μου, το στερνοπούλι μου να απαγγέλει και να τραγουδάει δυνατά και σθεναρά, μες την παραδοσιακή στολή του τσολιά και σκεφτόμουν πως το γεγονός ότι πάντα μιλούσα στα παιδιά μου για το πόσο υπερήφανοι πρέπει να νιώθουν ότι είναι Έλληνες, σε όποια γωνιά της γης και αν βρισκόμασταν, είχε αποδόσει καρπούς. Σκεφτόμουν την απόφασή μου να έρθω και να μετοικήσω εδώ, σε αυτό το απόμακρο νησί, και οι σχεδόν 9 μήνες που είμαστε εδώ πέρασαν σα ταινία από το μυαλό μου. Τι ζήσαμε, τι αντιμετωπίσαμε, αν θα το ξανάκανα. Και η απάντηση είναι “ΝΑΙ”. Θα το ξανάκανα 100 φορές, με όλες τις δυσκολίες, με όλα τα ευτράπελα, με όλες τις αντιξοότητες.

 

Την επόμενη μέρα, αφού ξυπνήσαμε με ζωντανή συνέντευξη στην ΕΡΤ, πήραμε τη σημαία μας και πήγαμε στην εκκλησία. Ο Τάσος όπως και την προηγούμενη φορά, κρατούσε τη σημαία του περήφανα και όσο και να τον παρακαλούσαμε να την κατεβάσει να ξεκουραστεί αυτός την κρατούσε πεισματικά ψηλά κι ας τρέμαν τα μικρά του ποδαράκια από την κούραση. Ήξερε και ένιωθε πόσο σημαντικό είναι. Τελειώνοντας η λειτουργεία, κατεβήκαμε στο λιμάνι όπου μαζεύτηκαν κάτοικοι του νησιού, και αφού έγινε κατάθεση στεφάνου από τον Τάσο και τον αντιδήμαρχο, ακολούθησε ενός λεπτού σιγή για τους πεσόντες και ο Εθνικός μας Ύμνος.

Βλεποντας το παιδί μου να στέκεται με σεβασμό και υπερηφάνεια, δεν μπορώ να σας κρύψω πως δάκρυσα, φούσκωσε το στήθος μου από την μητρική αλλά και εθνική υπερηφάνεια.

Μετά, ο Τάσος με την δασκάλα του Ελευθερία Βύζα και τον Βασίλη Μακαντάνη που του κάνει γυμναστική καθώς και τις πρόβες για τις παρελάσεις, πήραν θέση και άρχισαν να βηματίζουν στο ρυθμό του εμβατηρίου. Ο μικρός, καμαρωτός και περήφανος τσολιάς, κρατώντας στα χέρια του τη σημαία και την τιμή του να είσαι Ελληνόπουλο περπάτησε κατά μήκος του λιμανιού και όλοι εμείς χειροκροτούσαμε συγκινημένοι. Η λάμψη στο πρόσωπό του και το στητό κορμί του φώναζαν από μακριά “Είμαι Έλληνας, είμαι περήφανος”. Κι έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα κι από αύριο γυρνάμε στην καθημερινότητά μας, μέχρι να ξανάρθει γιορτή και να καμαρώσουμε και πάλι τον μικρό μας να μας κάνει υπερήφανους !!!