29 Οκτ 28η Οκτωβρίου – Η Ελληνική σημαία ψηλά από δύο μικρά χεράκια

Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι από εσάς είδατε ή διαβάσατε σχετικά με την μοναχική παρέλασή μας στο Μαθράκι. Έλαβα μηνύματα συγκίνησης από όλη την Ελλάδα, από Γερμανία, Αμερική, Αυστραλία. Το πόσο άγγιξε τις καρδιές των ανθρώπων η παρέλαση του Τασούλη μου δε λέγεται. Η αλήθεια είναι πως δε το περίμενα να γίνει τόσος ντόρος. Επίσης αλήθεια είναι πως δε με ένοιαζε κιόλας.

Και θα σταθώ στο “δε με ένοιαζε” γιατί μπορεί κάποιοι να το πάρουν στραβά. Αυτό που δεν με ένοιαζε ήταν η θεαματικότητα. Εμένα ως μητέρα και ως Ελληνίδα η καρδιά μου φούσκωνε από υπερηφάνεια που το παιδί μου θα βάδιζε κρατώντας την γαλανόλευκη στα χέρια του και θα τιμούσε τους προγόνους μας και τη χώρα μας. Να σημειώσω κάπου εδώ ότι αυτό δεν το είχα ξαναζήσει με κανένα από τα παιδιά μου μια και ήμασταν στο εξωτερικό και δεν κάναμε παρελάσεις.

Περίμενα πως και πως να πει το ποίημά του στη γιορτούλα που έκαναν την προηγούμενη της παρέλασης, περίμενα να ακούσω να τραγουδάει τον Εθνικό μας Ύμνο. Αλλά αυτό που ζήσαμε δεν το περίμενα με τίποτα.

Ήρθε λοιπόν η ημέρα της γιορτής και ο Τάσος έβαλε το λευκό μπλουζάκι του και το μπλε παντελόνι του, καρτερώντας να έρθει η ώρα. Ήρθαν και λίγοι κάτοικοι στην σχολική αίθουσα, κάθισαν και τον άκουσαν με προσοχή, τον χειροκρότησαν και τραγούδησαν μαζί του τον Εθνικό Ύμνο αλλά και κάποια τραγούδια αφιερωμένα στην ημέρα. Δε σας κρύβω πως όταν είδα όλους όσους βρίσκονταν εκεί να τραγουδούν μαζί με το παιδί μου, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την επόμενη ημέρα.

Ο εκκλησιασμός

Ξυπνήσαμε λοιπόν το πρωί, ντυθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στην εκκλησία. Μπροστά μπροστά ο Τάσος και από πίσω του εγώ και η δασκάλα του η Ελευθερία. Μετά από λίγο βλέπω να μπαίνουν μέσα συνεργείο της ΕΡΤ και του STAR και να καταγράφουν την λειτουργία και κυρίως τον Τασούλη. Η σημαία ήταν βαριά και τον παρακαλούσαμε να τον ξεκουράσουμε. Εκείνος τίποτα, πείσμα. “Όχι μαμά εγώ πρέπει να την κρατάω και πρέπει να την κρατάω ΨΗΛΑ” μου λέει. Την ώρα λοιπόν που ο παππάς ψάλει “Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια” ο Τάσος πάει στη μέση της εκκλησίας, μπροστά μπροστά και σηκώνει την ασήκωτη σημαία ψηλά. Στέκει αγέρωχος. Ακίνητος. Εγώ για άλλη μια φορά δακρύζω.

Η παρέλαση

Ξεκινάμε για το λιμάνι όπου θα γίνει η παρέλαση. Πολλοί κάτοικοι μαζεμένοι. Κάποιοι ήρθαν κι από Κέρκυρα. Κάποιοι από Αμερική. Στήνονται οι κάμερες, μπαίνει το εμβατήριο, και είναι όλα έτοιμα. Αρχικά ο αντιδήμαρχος του νησιού μαζί με τον Τάσο καταθέτουν στεφάνι και από ότι έμαθα ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που έγινε αυτό στο νησί. Οι κάτοικοι μιλούν μεταξύ τους. Αναπολούν τις μέρες που το νησάκι τους έσφυζε από παιδιά, το σχολείο, τις παρελάσεις που έκαναν τότε. Περιμένουν όλοι συγκινημένοι.

Και νάτο το παλληκάρι μου κατεβαίνει με τη δασκάλα του στο πλάι του και τον φίλο και Μαθρακιώτη Βασίλη που τον βοήθησε τις προηγούμενες μέρες στις πρόβες. Ξοπίσω τρέχει η μάνα (εγώ) να τραβήξει βίντεο. Το εμβατήριο ηχεί δυνατά, οι κάμερες τραβούν και όλοι χειροκροτούν με βουρκωμένα μάτια. Ανατριχίλα! Το αγόρι μου περπατάει στητό και περήφανο, με ένα βλέμμα που δηλώνει ότι καταλαβαίνει τη σοβαρότητα της πράξης του. Κρατάει τη σημαία γερά παρόλο που είναι διπλή και στο ύψος αλλά και στο βάρος από αυτόν.

Τα μάτια μου θολώνουν. Το μωρό μου. Το καμάρι μου. Κοίτα τον πως στέκεται. Κοίτα τον περήφανο Έλληνα πως καμαρώνει. Με πλησιάζουν οι δημοσιογράφοι και μου λεν πως όλοι όσοι το βλέπουν συγκινούνται. “Στο κοντρολ κλαίνε” μου λέει. Εγώ δεν ξέρω τι να πω. Ξέρω όμως πως είμαι περήφανη και ως μάνα αλλά ακόμα περισσότερο ως Ελληνίδα.

Μήνυμα προς τους Έλληνες

“Τι θες να πεις στους Έλληνες Τάσο;” τον ρωτούν.

“Θέλω να τους πω τους τελευταίους στίχους από το ποίημά μου” λέει ο μικρός και συνεχίζει “Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που δε ζείτε για να είμαι Έλληνας εγώ! Ζήτω η Ελλάδα!”